Zachte interpretaties

De belangrijkste onderzoeksresultaten:

- Systeemtherapeuten zijn geinteresseerd in de toolkit omdat het goed aansluit op hun werkwijze. Dat is direct een valkuil omdat het dus niet zozeer een probleem oplost.
- Voor hulpverleners met een grote en/of zware caseload in grote instellingen kan de toolkit niet veel betekenen. Het is 'extra werk', terwijl de belasting van de hulpverlener al hoog is. Daarnaast hebben zij vaak hun eigen manier van werken, die vaak prima dienst doet.
- Doordat de toolkit een vastomlijnd product is, is het voor hulpverleners lastig inzetbaar. De hulpverlener kan op dit moment de toolkit zelf niets aanpassen of uitbreiden. Daardoor sluit het maar deels aan op de behoefte. Een doel voor ontwikkeling zou kunnen zijn: losse methoden leveren waarmee een hulpverlener zelf een toolkit kan samenstellen op basis van de behoefte en vraag van de client.
- De uit noodzaak ontstane digitale versie wekt veel enthousiasme op bij hulpverleners. Zij lopen bij hun eigen methodes tegen barrieres aan (ruimte, deelbaarheid, vormgeving) die de digitale versie zou kunnen oplossen. De papieren toolkit voorziet hier onvoldoende in. Bij de digitale versie geeft iedere hulpverlener aan gemotiveerd te zijn om mee te doen in volgende tests/ onderzoeken.
- Hulpverleners hebben (vrijwel) geen financieringsmogelijkheiden voor de toolkit. Zijn zij geinteresseerd in het gebruik hiervan, dan betalen ze het uit eigen zak.
- Uit de enquete is gebleken dat particulieren het gebruiken om hun verhaal op een rijtje te krijgen zodat ze het goed kunnen vertellen tijdens (de intake van) therapie.
- Uit het voorgaande concludeer ik dat de toolkit gebruikt kan worden door a) een hulpverlener die persoonlijk enthousiast over de toolkit en visueel werken en in materiaal voor zijn prakijkt inversteren en b) partculieren die bezig zijn met zelfontwikkeling in het stadium vlak voor therapie.
-