Waarom innovaties de zorg altijd duurder maken. Of is zorgsysteem er niet prijsgevoelig?

Bekijk deze video: https://www.youtube.com/watch?v=zknKSegBVG0

Sander Geurts, hoogleraar Revalidatiegeneeskunde in het Radboudumc, staat in deze presentatie stil bij een aantal veelbelovende ontwikkelingen in de revalidatietechnologie. En hoe de huidige 'regeltjes' ervoor zorgen dat de implementatie hiervan moeizaam verloopt. Deze lezing was onderdeel van het speciale jubileumcongres 'Verder in beweging' van de Sint Maartenskliniek op 11 november 2016 in de Vereeniging in Nijmegen.

Nog een voorbeeld.
een klant had de WMO van de gemeente kunnen overtuigen dat Easysteppers een prima oplossing was voor haar. Een obesitas traplift (172KG) ging niet op haar trap.(Ca 8-10000 euro)(De obesitas traplift staat wel op het WMO lijstje ingekocht door inkoop). Ik kreeg de opdracht via de woningcorporatie want zo was de afspraak binnen de gemeente. De klant was zeer tevreden met mijn oplossing. Na 6 maanden volgden uit deze gemeente geen vervolgopdracht meer van de WMO en nam ik contact op. Er kwamen geen vervolg opdrachten. Na wat doorvragen kwam de aap uit de mouw: want mijn oplossing was te duur. Het bleek dat de woning corporatie (voor het administratief plaatsen van de bestelling mijn prijs verhoogd had van 995,- naar 1995,-. DE WMO medewerker voelt zich machteloos, en ook niet haar taak, om deze praktijken aan te pakken.

Nog een voorbeeld.
Een man(56) 26 jaar geleden invalide geraakt nadat hij bij een bedrijfsongeval van 6 meter hoogte op zijn rug op treinrails was gevallen. Vanwege het letsel had hij moeite en pijn om de trap te lopen. De wmo was bereid om een traplift te plaatsen(7000 euro)(staat op het WMO lijstje ingekocht door de inkoper). Echter vanwege de te smalle trap en de branddeur was dit niet mogelijk.

Anderhalf jaar is hij bezig geweest om de gemeente te overtuigen dat dit(Easysteppers) een prima oplossing was voor hem en dat het veel goedkoper was (nog geen 1000 euro). Hij heeft 3 keuringsartsen op bezoek gehad zelfs eentje iemand helemaal uit Groningen. (hij woont in de buurt van Haarlem) en een zelfs Bouwkundig adviseur voor verbouwingen. Uiteindelijk heeft een herkeuring en aanbeveling van een revalidatie arts hem geholpen om de WMO te overtuigen dat deze innovatie(Easysteppers) een prima aanpassing was voor deze meneer. Ik denk dat de extra gemaakte kosten opgelopen zijn tot ca 4000 Euro en een jaar vertraging. Enkel omdat de Innovatie nog niet bij de groothandel daardoor onbestaand bij de gemeente. Een traplift twv 7000 euro zou hij binnen 1 week gekregen hebben en deze innovatieve, goedkope Easysteppers duurt dat anderhalf jaar.

Gesprek met een inkoop manager van een grote gemeente.
"Ik heb een traplift alternatief,dat veel goedkoper is dan een traplift(1000 euro ipv 7000 euro) en houd de client veel gezonder".
Gemeente "wij hebben al een traplift contract voor 6 jaar, europees aanbesteed dus daar mogen wij niet van afwijken" .
"Dit is geen traplift maar een alternatief. en u kunt veel van uw WMO budget besparen. Het is uiteindelijk belastinggeld van de inwoners dat u kunt besparen" .
Gemeente: "meneer, wij hebben al een traplift contract en over 6 jaar loopt dat af. dan kunt u weer meedoen in de nieuwe aanbesteding".

Dit is weer een gemiste kans waarbij een grote gemeente (uit deG32), die ca 200 trapliften per jaar laat plaatsen, een kans laat liggen om de uitgaven fors te verminderen.

In een van de 4 grootste gemeenten met een grote groep van mensen die niet erg bemiddeld zijn, zit een heel groot revalidatie centrum.
Zij weten dat de meeste hulpmiddelen voor klanten onbetaalbaar zijn dus, denken mee met hun klanten en adviseren alleen die producten die vergoed worden. Daar zitten innovaties nooit bij.
De mensen die een hulpmiddel nodig hebben, kijken altijd eerst welke oplossing het beste bij ze past. Mensen met een ruime portemonnee kijken primair naar hun gezondheid en maken de keuze . Mensen bij wie een keuze maken tussen hulpmiddel of eten hebben andere overwegingen. Die kijken welke oplossing ze "gratis" bij de gemeente kunnen aanvragen.
Vraag je aan de gemeente om een innovatie op te nemen op hun lijst, dan krijg je het antwoord. "we krijgen nooit aanvragen daarvoor, dus dat doen we niet".
Daarmee wordt vaak op kosten van de gemeenschap een prijzige voorziening (prijzige traplift of verhuisvergoeding met alle grote sociale gevolgen(midden van de buren en buurt voor de klant) maatwerk geleverd.

Ook hier een voorbeeld dat:
het protocol(lijstje=maatwerk) voorop staat en
de klantwensen pas op de 2e plaats komt.
En vooral belastinggeld(kosten) geen enkele rol speelt!!

Kwaliteit van de dienstverlening !!!
Er zijn zes landelijk of regionaal opererende leveranciers actief. Twee leveranciers hebben ieder zo’n 1/3e deel van de markt in handen. Het resterende deel wordt ingevuld door de andere vier leveranciers. De contracten worden periodiek aanbesteed. De gemeentelijke opdrachten hebben een gezamenlijke omzetwaarde van € 300 tot € 350 miljoen per jaar. Aan gemeenten is gevraagd hoe zij de kwaliteit van de dienstverlening ervaren.
24% voldoet niet aan de verwachtingen!
https://www.skipr.nl/actueel/id32298-gemeenten-ontevreden-over-leveranc…
https://www.skipr.nl/wosmedia/9415/factsheet_hulpmiddelen.pdf

Hoewel de problemen die hierboven geschetst worden serieus van aard zijn. Er er voldoende ophef hierover in de kranten staan, is er geen beweging in het systeem.
Is dit gemakzuchtig?, is er een te rijkelijk budget?
Is er wantrouwen t.a.v innovaties?
Er wordt alleen innovaties gekocht uit noodzaak. Of door externe druk(autoriteit, specialist). Geld speelt geen enkele rol. Kostenbesparing ook niet.

De wal moet het schip keren!

Veel gemeentelijke organisaties hebben een creditcard van de centrale overheid(de belastingbetaler u en ik) en cultiveren daardoor een homogene, zelfgenoegzame en zelfingenomen cultuur waarbij vooroordelen ongestraft in stand gehouden kunnen worden. Dat leidt tot beroepsblindheid.
Ze vergeten te kijken naar alle mogelijkheden en ze vergeten de klant centraal te stellen voor maatwerk.
Innovaties zijn voor deze organisaties, vervelend en lastig omdat het buiten hun comfortzone valt. Alleen een kwartiermaker/zorginnovator opnemen inde organisatie kan hier verandering in brengen.

Ik denk dat het grootste probleem zit in wat je in je 2e bericht aangeven: Een WMO-medewerker die constateert dat er een goedkopere en snellere oplossing voorhanden is, maar.....er niets meedoet!

Als de WMO-medewerker zich meer verantwoordelijk voelt voor het budget en dit duidelijk maakt aan management, zou er toch meer mogelijk moeten zijn! Ik neem aan dat management kostenverlaging altijd een goed idee vindt?

Als kleine partij is het inderdaad moeilijker om voet aan de grond te krijgen dan grote partij. En zolang zij hun duurdere oplossing verkopen, zullen ze geen goedkopere aanbieden.

Jammer dat je, zelfs bij een gemeente waar je een succes hebt geboekt, nog geen ingang krijgt! Vooral omdat, naast de kostenbesparing tov een traplift, de beweging die de persoon krijgt ook nog eens voor een grote kostenbesparing zorgt op lange termijn!

Dag Els De tactische besluiten worden gekozen uit het lijstje van wat gangbaar is. De WMO medewerker is hoofdzakelijk uitvoerend en blijft de lijstjes volgen.(niet de klantwensen). Wie deze lijstjes samenstelt/maakt kan niemand vertellen binnen de gemeente. Het is de beleidsmedewerker die het plan maakt. De wethouder die het goedkeurt, de inkoper die inkoopt/aanbesteedt en de leveranciers/groothandel die een leverpakket aanbied. EN het lijkt alsof niemand communiceert of verantwoordelijk is voor de het budget(belastinggeld).

Nu wordt de handreiking inkoop hulpmiddelen aangepast omdat er problemen waren met hulpmiddelen verstrekkingen afgelopen jaren. Op dit moment ontbreekt het hoofdstuk innovatie! Hopelijk wordt deze kans benut om dit hoofdstuk toe te voegen aan deze handreiking!
https://www.rijksoverheid.nl/documenten/kamerstukken/2018/05/18/kamerbr…

https://vng.nl//files/vng/publicaties/2014/20141006-16-handreiking-inko…

De grootste drempel voor innovatie in het zorglandschap is kwaliteitssturing die leiden tot keurmerken en kinderen met waterhoofden.
(keurmerk anders mag je niet mee doen en nemen we je niet serieus). Keurmerken zijn de drempels die instituten en bedrijven oprichten om andere en nieuwe partijen te weren.
Dit werkt alleen prijsopdrijvend c.q. onbetaalbaar.

Dit komt minder regels in de zorg niet ten goede.

Keurmerken werken prijs opdrijvend door verhoogde eisen de extra kosten en de administratieve lasten van zowel de aanbieder als afnemer.
Conclusie: gezien de grote investeringen is het weer onwenselijk om het terug te draaien. (oftewel het kind met het waterhoofd is geboren)

Zie hier de effecten van het taxibeleid kwaliteits van gemeenten. Wellicht kan je hier iets van leren.
https://www.rijksoverheid.nl/documenten/rapporten/2017/05/15/evaluatie-…

Conclusie 1. De huidige invulling van de gemeentelijke bevoegdheden door het instellen van een
verordening op grond van artikel 82a of b heeft een aantal positieve effecten op de kwaliteit van het
taxivervoer in de betreffende gemeenten. Zo lijkt de introductie van een verordening op grond van
artikel 82 a of b de chauffeurs met de slechtste kwaliteit van de opstapmarkt te weren. Ook is de
aanspreekbaarheid en traceerbaarheid van individuele chauffeurs vergroot. Door de verplichte
groepsvorming in het TTO-systeem is de aanspreekbaarheid groter in gemeenten die een verordening
op grond van artikel 82b hebben ingericht dan in gemeenten die een verordening op grond van artikel
82a hebben ingericht.
•Conclusie 2. De huidige invulling van de gemeentelijke bevoegdheden kent tekortkomingen, ook
worden niet alle beoogde effecten gerealiseerd. Zo is de herkenbaarheid van taxichauffeurs en
taxiondernemers voor klanten niet toegenomen en is er nauwelijks sprake van een werkend
reputatiemechanisme. Deze constatering valt te herleiden naar een fundamentele tekortkoming op de
opstapmarkt: informatieasymmetrie tussen vrager en aanbieder. De prikkel tot het onderscheiden op
‘kwaliteit’ blijft door deze fundamentele tekortkoming ook met de huidige invulling van de
gemeentelijke bevoegdheden klein. Ook komt de zelfregulering door de branche wisselend, maar over
het algemeen beperkt, van de grond. Toezicht op TTO’s door gemeenten functioneert hierbij nog te
beperkt als stok achter de deur, waardoor de prikkel voor TTO’s om de zelfregulering zorgvuldig in te
richten wordt verzwakt. Doordat de zelfregulering beperkt van de grond komt blijven lasten voor
toezicht en handhaving voor gemeenten en de branche hoog, met name het TTO-systeem wordt als
arbeidsintensief ervaren door branche en gemeenten.
•Conclusie 3. Door de positieve effecten kan het systeem van gemeentelijke bevoegdheden worden
gezien als een verbetering ten opzichte van de situatie op de opstapmarkt voor de invoering van artikel
82a en b van de Wp2000. Wel kent de invulling van de bevoegdheden nog een aantal knelpunten en
worden niet alle beoogde doelen gerealiseerd. Echter, op grond van de evaluatie zien we geen
aanleiding om de wettelijke kaders aan te passen. De wettelijke kaders bieden voldoende ruimte en
mogelijkheden aan gemeenten om te sturen op de kwaliteit door maatregelen in te voeren die passen
bij de lokale problematiek en context. Het is daarnaast, gezien de korte looptijd van de gemeentelijke
verordeningen en de gedane investering in het systeem door gemeenten en branche, momenteel niet
wenselijk om het huidige systeem fundamenteel te wijzigen, ook is er potentie voor verdere verbetering
van de huidige invulling van de gemeentelijke bevoegdheden. De aanbevelingen die we hierna
formuleren hebben dan ook betrekking op de invulling van de gemeentelijke bevoegdheden binnen het
huidige wettelijke kader.

Mijn oplossing, de Easysteppers, zorgt ervoor dat mensen in “beweging” blijven en daarmee dagelijks aan hun gezondheid werken. Bovendien levert de betere gezondheid en een beter kwaliteit van leven op.

Gemeenten zien dit anders en schrijven liever een “dure TERMINALE oplossing” voor. : De traplift!
Gemeenten maken het zichzelf daardoor onnodig duur en negeren de te behalen gezondheidswinst en bijbehorende kwaliteit van leven!!!! Speelt geld geen rol?

De gemeente dreigt de aanvrager dat er 5-7 jaar geen nieuwe WMO hulp gegeven wordt bij een terugval. Hier geldt een NIVEA factor 50. (Nivea= niet invullen voor een ander) . Speelt geld wel opeens een rol? Is dit meten met twee maten?

En de gezondheidsfactor van een oplossing telt niet mee.
Kiest een bewoner toch voor de Easysteppers dan behouden de gemeenten zelf het financiële voordeel en wentelen het risico af op de bewoner af, bij een terugval.

Door de krapte op de woningmarkt, Is het niet eenvoudig om de gewenste woning te vinden in de gewenste wijk, indien men moet verhuizen. In Amsterdam kan de wachttijd bijvoorbeeld oplopen tot 9 jaar. Ik denk dat bijna alle gemeenten een forse wachtlijst hebben. Ga eens na wat de wachttijd is voor een passende woning (en ook betaalbaar) in uw gemeente? Door de goedkope Easysteppers aan te bieden als tussen oplossing heeft de bewoner extra tijd om de juiste woning, voor het langer thuiswonen, in de juiste wijk te vinden. Dit is de sociale wensen van de klant echt centraal stellen.

Hierbij een onderzoek naar traplift prijzen van 50 trapliften via o.a. marktplaats en opgevraagd wat de aanschaf datum en de nieuwprijs was.

Voor een traplift voor in de binnenbocht met een of twee bochten varieert de prijs(na BTW verhoging) tussen de €7.500,- en €11.000,-, en zelfs tot €20 000,- indien u meerdere trappen heeft. Voor wenteltrappen start men vanaf €11.000,-. Er zijn ook goedkopere modellen maar die beginnen vaak midden in de gang en eindigen midden op de overloop en kunnen daardoor de doorgang verhinderen. Voor een meerprijs kan u een parkeerbocht, waarbij de traplift draait netjes opzij draait of een inschuifbare uitloop geplaatst worden. De prijs voor een traplift voor in de buitenbocht beginnen bij €7.000,-. Een traplift voor een rechte trap kost tussen de €3.000,- en €5.500,-.

http://www.enocent.nl/Trapliftprijzen%20en%20traplift%20prijslijst/Trap…

De Easysteppers worden al op honderden plaatsen al toegepast, nu dus ook in Zwolle. De WMO aanvraag heeft 1 jaar geduurd!! Deze is toegepast in een portiekwoning in Zwolle!

https://deswollenaer.nl/algemeen/eerste-easystepper-in-zwolle-geinstall…

Uit de voorbeelden blijkt dat lokale WMO-(gemeentebeleids)regels, veel zwaarder tellen, dan: kostenbesparingen, gezondheidswinst of klantwensen(maatwerk). Daardoor krijgt men niet altijd de gevraagde goedkopere, gewenste oplossing(maatwerk).

Vakbladen en ledenbladen geven hoge kortingen op adverteerders die het goed kunnen betalen. bijv traplift fabrikanten. als innovator betaal je voor 1 kleine advertentie meer dan de pagina grote advertenties van de grote bedrijven.

Daarmee onthouden de vakbladen fysiotherapie, ergotherapie, arts en auto, de oudere bonden en kampioen hun leden van innovatie oplossingen en informatie.

Eigenlijk zouden deze bladen een podium moeten geven aan innovatoren. Dat maakt het blad vernieuwend, interessanter en geeft innovatoren een kans om professionals en leden te bereiken.

"Fricties bij verandering in het sociale domein": (" leren innoveren in het sociale domein" publicatie 2014)
In dit hoofdstuk staan we stil bij een aantal ingesleten patronen van de ver- zorgingsstaat die ertoe hebben geleid dat het ondersteuningsaanbod vanuit systemen niet altijd strookt met de problemen en situaties in de leefwereld van mensen. Ook geven we aan waarom (grootschalige) verandering in de praktijk zo enorm lastig is.
3.1 De gelijkheidsreflex is weerbarstig
en vooral:
3.2 Denken vanuit regels, categorieën en domeinen
Werken we de bovenstaande krachten verder uit, dan blijkt dat het toe- delen van hulp en zorg in het sociaal domein gebaseerd is op denken in categorieën, in afgebakende domeinen en vanuit het perspectief van kostenbeheersing. Dat is geen nieuws. Toenemende kennis over ziekten, aandoeningen en behandelingsmogelijkheden is gepaard gegaan met de noodzaak om de complexe werkelijkheid af te bakenen. De toedeling van zorg en welzijn is steeds meer uitgedijd en specifieker op de diversiteit in
34 Leren innoveren in het sociaal domein
de samenleving afgestemd, waarbij het denken in categorieën en domeinen de boventoon ging voeren.
Dit heeft zeker meerwaarde gehad, omdat het de mogelijkheid bood grip te krijgen op de toekenning van de complexe zorg, complex in zowel vraag als aanbod. En zo ook op beheersing van de hoge kosten die gemoeid zijn met zorg en ondersteuning. Regels voor wie wel en wie niet in aanmerking komen voor ondersteuning zijn nodig om het beschikbare aanbod zo goed mogelijk te geleiden naar diegenen die aan de voorwaarden voldoen. Het voorkomt bovendien ook onnodig gebruik, waarmee de kosten doelmatig kunnen worden ingezet en in de hand kunnen worden gehouden.
Tegelijk wordt de andere kant van de medaille steeds meer zichtbaar. Indicatiestelling en dbc-systematiek als uitingen van het denken in catego- rieën en domeinen hebben geleid tot starre systemen die vaak nauwelijks corresponderen met de werkelijkheid van hulpvraag en zorgbehoefte
(rmo 2012a). De instrumenten van regels, indicaties en differentiaties zijn langzamerhand verworden tot opzichzelfstaande doelen zonder oog voor de achterliggende intenties van de specificaties, namelijk om al naar gelang behoeften en capaciteiten ondersteuning te bieden. Er is een schijnwer- kelijkheid ontstaan die veronderstelt dat de diversiteit van hulpvragen te vangen is in categorieën en indicaties. De ruimte om af te wijken van de gecreëerde categorieën is minimaal. In sommige gevallen ontvangen men- sen daardoor professionele ondersteuning waar dat misschien niet nodig is. In andere gevallen hebben ze ondersteuning nodig, maar vallen ze net buiten het recht op tegemoetkoming (Scott 1998). Er is een discrepantie ontstaan tussen de beleidswereld van de regels en de leefwereld van de mensen.
Differentiatie via categorisering leidt tot een situatie waarin het denken vanuit rechten op individuele voorzieningen centraal staat. Dit laat weinig ruimte voor andere oplossingen die buiten de bekende categorisering van vraag en aanbod passen. Oplossingen via eigen connecties, netwerken, kwaliteiten en financiën blijven onbenut. Categorische differentiatie is daarmee schadelijk voor de zelfredzaamheid van de samenleving. Kennis en vaardigheden om creatieve oplossingen te vinden die aansluiten bij de leefwereld van mensen raken uit beeld (Scott 1998). Procedures en proto- collen zijn leidend, hetgeen op zich essentieel is. Door de regels te volgen wordt het beeld van willekeur vermeden en dat van betrouwbaarheid ver- groot. Ook procedures zijn ontstaan vanuit een meerwaarde. Ze herinneren
Fricties bij verandering 35

medewerkers aan de te nemen behandelstappen en brengen routine aan in de werkzaamheden. Dat helpt om afwegingen te maken en tijd te besparen. Tegelijk zijn procedures belemmerend gaan werken om het goede te doen op het juiste moment. Ze bieden niet altijd een antwoord op voorliggende vraagstukken en verhinderen om (gelegitimeerd) af te wijken waar dat nodig is. Het disfunctioneren van regels blijkt treffend uit onderstaand voorbeeld, waarin één euro huurverlaging een gezin met diverse proble- men de mogelijkheid biedt om (financiële) rust te krijgen. De betreffende woningcorporatie is in de positie om die huurverlaging te gunnen, maar besluit dat niet te doen.

lees meer over:" leren innoveren in het sociale domein": https://www.google.com/url?sa=t&rct=j&q=&esrc=s&source=web&cd=4&ved=2ah…

Hulpvraag staat boven regels in Deurne!!!! (het kan dus wel!!!!!)

DEURNE - In Deurne gaat een baanbrekende proef van start op het sociale vlak. Inwoners krijgen voortaan persoonlijke oplossingen voor problemen aangereikt, in plaats van dat regels leidend zijn.
Daphne Broers 26-09-19, 10:00 Laatste update: 10:01 Bron: ED

Hij vroeg een zwaardere accu aan voor zijn scootmobiel. Niet zo maar omdat hij dan harder kan, maar omdat hij in Neerkant woont en dus regelmatig over het viaduct de A67 over moet. Iets dat zo'n beetje onmogelijk is met de accu die hij nu heeft. Vandaar de aanvraag. Maar hij stuitte op een afwijzing. Een sterkere accu? Die staat nergens als optie om aan te vragen bij de gemeente. ,,En dus draaide het er bijna op uit dat deze meneer vervangend vervoer met een taxibusje aangeboden kreeg.” De Deurnese zorgwethouder Marnix Schlösser wijst naar zijn hoofd. ,,Het is te gek voor woorden, maar dit gebeurt er dagelijks in Nederland.”

lees verder op:
https://www.ed.nl/de-peel/hulpvraag-staat-boven-regels-in-deurne~a5bb28…

Ik had in januari een offerte uitgebracht aan een prive persoon. Deze persoon kon dat moeilijk betalen en heeft een verzoek ingediend bij de gemeente(WMO). In juli kreeg ik het Verzoek van een groothandel die een contract had met de gemeente om een offerte van deze dezelfde trap. Er is bekend dat de groothandel de prijs met 60% verhoogt. De gemeente heeft gekozen voor de groothandel(en hogere prijs) omdat ze daar een contract mee hebben (en KORTING krijgen). We zien hier een voorbeeld dat in de WMO verstrekkingen bezuinigd zou kunnen worden door rechtstreeks te bestellen bij de leverancier.